Beëdigde Vertalingen in Nederland vs ‘Officiële’ Vertalingen in Italië

Beëdigde vertalingen, hoe zit dat nu precies? Verschillen tussen Nederland en Italië

In Nederland is de beëdigd vertaler een wettelijk erkende specialistentitel die valt onder de Wet beëdigd tolken en vertalers van 2009 (Wbtv).

Volgens de Nederlandse procedure is een vertaler bevoegd om beëdigde vertalingen af te geven wanneer:

1. a) hij (lees: hij/zij) een eed heeft afgelegd voor de rechtbank van het arrondissement waar hij zijn woonplaats heeft, na voorlegging van alle vereiste documenten om te bewijzen dat voldaan is aan de bij de wet gestelde.
   Sinds 2009 is de beëdiging voor de rechtbank(en) onlosmakelijk verbonden met de inschrijving van de vertaler in het landelijk Register voor beëdigde tolken en vertalers in Den Bosch (Rbtv). Sindsdien hoort de vertaler ook:
2. b) ingeschreven te zijn in het Rbtv conform de Wbtv van 2009 (en mag vertaler hierdoor een officiële ofwel beëdigde vertaling afgeven);
3. c) zich permanent bij te scholen op straffe van doorhaling van het Register, door het behalen in 5 jaar tijd minstens tachtig punten voor Permanente Educatie (PE-punten).

Vertalers die sinds 2009 niet in het Rbtv zijn opgenomen mogen geen beëdigde vertalingen afgeven, ook als zij in het bezit zijn van een akte van beëdiging die door de rechtbank is afgegeven.

***

In Italië erkent de wet niet het beroepsprofiel van de beëdigd vertaler en er is ook geen Nationaal register van beëdigde (tolken en) vertalers en geen plechtige vorm van eed.

De Italiaanse wet erkent alleen de zogenaamde officiële vertaler (traduttore ufficiale), maar dat is geen specialistentitel.

Er is wel een gerechtsdeskundigenregister bij elke Italiaanse rechtbank (Albo dei Consulenti Tecnici d’Ufficio del Tribunale), maar de inschrijving daarin maakt een vertaler geen beëdigd of officiële vertaler.

De vertaler die daarin is opgenomen kan worden opgeroepen en door de rechter aangesteld worden als gerechtsdeskundige (CTU – Consulente Tecnico d’Ufficio).

Volgens een uitspraak in Italië van het Voorzitterschap van de Raad van Ministers d.d. 15/12/1980 zijn ‘officiële vertalers‘ al “degenen die in staat zijn om een ‘officiële vertaling’ van een buitenlandse tekst af te geven, d.w.z. degenen die bijzonder bekwaam zijn in een vreemde taal en die in staat zijn om een getrouwe vertaling van de oorspronkelijke tekst uit te voeren, en die het vereiste ‘officieel’ aan de vertaling mogen geven, krachtens een reeds bestaande kwalificatie (inschrijving in bepaalde registers) of opeenvolgende procedures (bijv. eed voor de rechtbank)”.

In Italië krijgt een vertaling zijn ‘officiële’ karakter via de eed (asseverazione of giuramento) die telkens door de vertaler wordt afgelegd bij de rechtbank.

Daarbij worden stempels op de vertaling gezet en belastingzegels (leges) (marche da bollo) aangebracht (tenzij de wet daar vrijstelling voor geeft), en wordt een proces-verbaal van beëdiging (verbale di asseverazione di traduzione giurata) toegevoegd, die door de vertaler en de functionaris die de eed afneemt wordt ondertekend.

Meer weten? Lees verder mijn artikel in de Linguaan Editie 3 – 2007, het vak-/ledenblad van het Nederlands Genotschap van Tolken en Vertalers (NGTV)